Werkgemeenschap

Dat beeld past bij het begrip 'werkgemeenschap'. Net als dynamiek en verlangen om te creëren wat van waarde is. Het staat echter haaks op het solide beeld van 'de organisatie'. In vastgepinde procedures en machtsposities bloedt initiatief dood, wat anderszins in een werkgemeenschap juist tot leven en bloei komt. Van nature maak je liever deel uit van een werkgemeenschap dan van een organisatiehokje.

We geloven in werkgemeenschappen die zich rond ambities, het werk en rond dat wat nodig is organiseren, niet door centrale leiding maar door eigen initiatief. Denken en doen is er niet gescheiden en de samenwerking, inclusief afstemming, is horizontaal in plaats van verticaal. Het zijn de werkgemeenschappen waar mensen bij willen horen en die ze zo missen als ze werkeloos raken. Niet de systemen, de organiaties. Die kunnen mensen over het algemeen gestolen worden.

Toch bestaan daar veel misverstanden over. Sinds we systemen belangrijker zijn gaan maken dan mensen, omdat die alles zouden oplossen, zijn we die systemen allerlei exclusief menselijke eigenschappen gaan toedichten. Zo hebben systemen onveranderlijk een missie en een visie. Niet zelden worden deze door een managementelite opgesteld en uitgerold over de medewerkers, die in dit verband human resources worden genoemd (de resources van het systeem dus).

In de Rijnlandse werkelijkheid is de mens belangrijker dan het systeem. De organisatie is slechts hulpmiddel om iets te bereiken, geen doel. In de meeste gevallen, vrijwel iedereen kan daarover meepraten, zitten organisaties werkgemeenschappen danig in de weg. Dat kan toch niet de bedoeling zijn.